КАЛЕКА З ВОСТРАВА ІНІШМАН

Спектакль вельмі алегарычны. Калека Біллі і яго атачэнне - гэта ўвасабленне чалавецтва, скалечанага і недасканалага, закінутага незразумелым чынам на забытую Богам выспу, дзе ў шэрагу шэрых дзён усе спробы знайсці і захаваць хоць які сэнс існавання скончваюцца болем і расчараваннем. Яшчэ напачатку нехта з насельнікаў выкідвае ў мора Біблію, як знак таго, што гэты маленькі сусвет наскрозь прасякнуты адчуваннем богапакінутасці. Пажадлівыя святары, бязлітасныя адзін да аднаго сваякі і суседзі, чаканне вайны як збаўлення ад духоўнага і інфармацыйнага вакууму. Калека Біллі хіба адзіны, хто свядома задаецца пытаннем пра сэнс жыцця. Ён паслядоўна суцяшаецца чарговым самападманам, які ўшчэнт разбіваецца аб рэчаіснасць. Ён адзіны вырываецца за межы выспы толькі дзеля таго, каб пераканацца, што адчуванне нікчэмнасці і болю не лекуецца зменай знаходжання ў прасторы. Але, не гледзячы на вонкавую непрывабнасць і скалечанасць кожнага з герояў, яны аказваюцца здольнымі на годныя чалавечыя пачуцці і ўчынкі. Ці разуменне добрага і благога ўсё ж закладзена ў кожным, ці чалавеку як паветра патрэбны чалавек, нават у форме сузалежнасці, каб надаваць жыццю сэнс , ці бездань адчаю з’яўляецца неабходнай умовай, каб нанова адшукаць сувязь з Богам? Прыкра, але адказы на гэтыя пытанні робяцца відавочнымі толькі перад непазбежным канцом.

Не ведаю, як вы гэта робіце, але я заплакала ужо гледзячы трэйлер спектакля на сайце... Дзякуй вам, даражэнькія, за ваш талент і майстэрства! І відавочна - да вас трэба дарасці... Раней я не магла часта прыходзіць у тэатр - пасля спектаклю трэба было пераварыць тое, што паднімалася, пераасмысліць тое, што узварушыла ўнутры... Зараз наадварот - доўга не магу без вас, не хапае ужо той унутранай работы, якая абдываецца пасля прагляду вашых твораў. Дзякуй вам!!!